Stanisław Wysocki - pionier polskiego kolejnictwa, projektant i budowniczy Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej.

 

Urodził się w Busku 14 kwietnia 1805 r. Szkołę średnią ukończył w Krakowie. Chcąc kontynuować naukę, wyjechał do Warszawy, gdzie rozpoczął aplikacje w Komisji Rządowej Spraw Wewnętrznych i Policji Królestwa Polskiego. W czasie tych praktyk uczestniczył w regulacji rzek Nidy i Kamiennej. Po odbyciu służby wojskowej został powołany na stanowisko inżyniera w Banku Polskim - instytucji zajmującej się m.in. finansowaniem przedsięwzięć gospodarczych ważnych dla Królestwa Polskiego. Brał udział w powstaniu listopadowym, po jego klęsce wrócił na swoje poprzednie stanowisko.

Był inżynierem o niezwykle wszechstronnym wykształceniu i rozległych zainteresowaniach. Zaprojektował spichrz zbożowy we Włocławku. Prowadził badania nad zastosowaniem produktów suchej destylacji drewna, szczególnie smołowca. Substancję tę próbował zastosować w impregnacji materiałów budowlanych.

Pod koniec 1838 r. zakończył prace projektowe drogi żelaznej łączącej prawie 300-kilometrową linią Warszawę z Niwką (wieś w okolicach dzisiejszego Sosnowca). W oparciu o ten projekt w latach 1838-48 wybudowana została Droga Żelazna Warszawsko-Wiedeńska (Warszawa - Grodzisk - Skierniewice - Piotrków -Częstochowa - Zawiercie - Maczki). W trakcie prac, w 1840 r. mianowano Wysockiego "inżynierem naczelnie budową tejże drogi kierować mającym".

W pierwszych latach istnienia DŻWW Stanisław Wysocki był naczelnikiem jej wydziału technicznego oraz członkiem zarządu. Był współtwórcą, wykorzystywanej na "wiedence", pierwszej polskiej taryfy kolejowej. Po przejściu na emeryturę w 1865 r. pracował jeszcze jako doradca techniczny Drogi Żelaznej Warszawsko-Terespolskiej.
Zmarł 21 maja 1868 r. Został pochowany na Starych Powązkach w Warszawie (aleja katakumbowa, filar 6-7).