W Dniu Wiosny, jak co roku o tej porze, płonęły rytualne ogniska, przy których ludzie w białych szatach oddawali cześć Swantewitowi. To ci, którzy w poszukiwaniu własnej tożsamości o zachodzie słońca stawali w uświęconym tysiącami lat tradycji kręgu. Płonęły rytualne ogniska i święte pochodnie. Żerca w białej szacie zaczynał duchowy obrzęd rdzennej religii narodu polskiego.

Właśnie w tym dniu rozgrywa się akcja dramatu Maryli Wolskiej  pt. Swanta. Baśń o prawdzie, gdzie autorka pragnie zrekonstruować realia prasłowiańskiego świata. Akcja utworu koncentruje się wokół fundamentalnych tematów: miłości ojczyzny i poświęceniu  dla niej, posłuszeństwa bóstwu, najważniejszych życiowych wyborów i sugeruje, że  silne państwo polskie istniało na długo przed  Chrztem Polski.

Swanta to dramat stylizowany na starożytną opowieść słowiańską, to gloryfikacja tradycji przedchrześcijańskich, pogańskiego ubóstwiania życia, pochwała ludzkich uczuć i namiętności. A może nawet próba rekonstrukcji zaginionej twórczości starosłowiańskiej na podstawie materiału dostarczonego przez  podania ludowe,  pogłębione, naznaczone czasem minionym.

Dramat ten  charakteryzuje się prostą i klarowną akcją, grozą i powagą, dostojeństwem oraz nieuniknioną, ale niespodziewaną, z woli bogów,  katastrofą, powodującą potężne przeżycie w postaci katharsis, napisany pięknym, nieco archaizowanym językiem, z regularną wersyfikacją, stosowną do   treści i sytuacji oraz patriotycznym i płomiennym  przesłaniem. 

Z interesującą tematyką spektaklu idzie w parze atrakcyjna forma.

Polecamy to przedstawienie wszystkim, którzy chcą przeżyć coś niezwykłego.